Cupramontana , 6 april 2001.
Ciao Amici,
De voorbije maand maart roerde nog even met zijn staart, een Marsipulami staart zelfs. Onder de plotselinge temperatuurstijging smolt de februarisneeuw op 2 dagen tijd weg. De ontmoeting tussen warme en koude luchtlagen gebeurde zonder vredesakkoorden en er ontketende zich dan ook een kleine orkaan.
Die welbewuste orkaannacht waren we maar net in bed of we hoorden een enorme knal in de ruimte waar onze honden sliepen. Tot onze grote verbijstering merkten we daar een groot gat in het dak , stenen op de vloeren , 2 doodsbange honden trillend in een hoek. De wind gierde door de opening heen. Erik ging meteen poolshoogte nemen; de hevige wind had het “teerzeil” en de isomoplaten gewoon losgerukt. Deze laatste fungeerden nu als middeleeuwse katapulten voor de stenen die dit eigenlijk moesten verhinderen.
Toen het nl. was beginnen te sneeuwen, hadden we de dakwerken tijdelijk gestaakt. Op de plekken waar de dakpannen nog niet teruggeplaatst waren, legden we tijdelijk grote stenen op het isolatiemateriaal. De wind blies onder de platen en de stenen vlogen zo in het rond.
We kleedden ons bliksemsnel aan, kropen met honden en kat in de auto om de binnenvallende stenen te ontwijken. De brandweer werd opgebeld, die vliegensvlug ter plaatse kwam. Maar ook zij vonden het te gevaarlijk om op het dak te klimmen. De wind blies nu zo hard, dat ik amper kon blijven staan, ik waaide gewoon weg. De brandweercommandant raadde ons aan om niet meer op de bovenverdieping te verblijven. Daarna vertrokken zij weer om de wegen van ontwortelde bomen te ontruimen. Op het gelijkvloers stonden echter geen bedden, dan maar terug de auto in. De middeleeuwse katapult stopte echter niet, dus werd het daar ook niet meer veilig. We reden weg op zoek naar een beschutte plek waar de wind geen vrij spel zou hebben.
Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want Erik kon nog met moeite de auto op de weg houden. Opeens weerklonk een hard geluid, de zijruit aan Erikskant ontplofte gewoon door de druk van de wind. Nog maar net bekomen van die knal, sprong nu de achterruit. Het leek steeds meer op een scenario van een horrorfilm . Gelukkig bereikten we na een tijdje een beschutte parking, omgeven door hoge muren, waar het bijna windstil was… grote opluchting.
Ik liet de honden uit, terwijl Erik het glas opruimde en de 2 vensteropeningen a.h.v. een deken en jas dichtmaakte. 2uur ‘s nachts wees het autoklokje. Doodvermoeid probeerden we wat te slapen, wat door alle doorstane emoties niet echt lukte. Nu beseften we goed wat het betekende om op de vlucht te moeten slaan..een angstaanjagende belevenis.
De zon kwam gelukkig al op om 6uur, de wind leek wat kalmer en we keerden terug naar huis. Wat zouden we te zien krijgen? De omvergewaaide reclamepanelen kwamen ons al tegemoet, alsook talrijke ontwortelde bomen. Bovendien bleek de wind nog altijd van zijn oren te maken, maar de hevige woede was gelukkig voorbij. Ons huis stond er gelukkig nog, de helft van ons isolatiewerk verspreid over alle weilanden en akkers… Maar al bij al viel de schade nog mee. Bi jdaglicht leek ook alles minder erg.
Doch de hevige wind belemmerde de reparatie van de gaten in het dak. We installeerden daarom een tijdelijke bivak beneden in de stallen: een bed, een kookplaat, een tafel en stoelen. De plotselinge windstilte bracht rust, waardoor iedereen herstellingen op de daken verrichtte: weggewaaide schoorstenen en antennes. De ouderen onder hen hadden zulk natuurgeweld nog nooit meegemaakt: una tempesta bestiale !! De regionale tv sprak van windsnelheden van 150km/uur en we zagen hijskranen vervormd tot kurkentrekkers.
Wij brachten dan ook op één dag tijd alle dakpannen die beneden lagen terug op het dak en plaatsten ze voorlopig op het isolatiemateriaal. Nu even geen geen dakwerken meer,die hervatten we bij stabieler weer. .
Tanti saluti cari
Isabelle en Erik
PS
Patricia , mijn zus, slaagde voor haar examen als officiële gid svoor Umbrië. De provincie had voor haar gidsenpasje nog enkele gegevens nodig van de gemeente Umbertide. Doch daar bestond mijn zus niet, alhoewel ze er al 7jaar woonde. Mijn zus dan maar poolshoogte nemen bij de gemeente. Wat bleek?De volgorde van al haar voornamen op haar geboortebewijs, klopte niet met de volgorde van de voornamen vermeld op de identiteitskaart. Bovendien waren de voornamen niet allemaal op dezelfde manier geschreven en ontbraken de voornamen zelfs op haar studiediploma. In Italië kon men beter maar één voornaam hebben.
Een Italiaan streek al jaren invaliditeitsgeld op als blinde. Hij had wel een eigenaardig bijberoep:buschauffeur. Na jaren kwam men er hier achter en stuurde men de inspectie op hem af. “ Ja “ zei de man, “ maar onlangs ging ik op bedevaart en …miracolo… ik kon weer zien!!!”
