La Girandola ? Sinds Pasen terug open !

Cupramontana, 27 april 2024

Cari amici,

2 maanden geleden keerden we terug van onze Portugalreis. Een prachtvakantie, maar daar we nog niet op pensioen zijn, riep onze Girandola ons nog terug !

Onze house/kattensitters zorgden fantastisch voor zowel ons huis als onze huisdieren, we troffen het opnieuw met zulke fijne mensen !
Precies 1 maand de tijd om alle kamers, appartement en de tuin terug in orde te zetten voor onze eerste gasten met Pasen. Ook al viel deze feestdag vroeg op het jaar, het Paasweekend startte volle bak met Italianen en Duitsers. Het weer zorgde ook voor een waar feest, want naarmate april vorderde, stegen de temperaturen tot tegen de 30 graden, tot grote vreugde van onze gasten.

Openmonumentendag: Spontini’s huis.

We maakten ook weer tijd om uitstapjes in onze eigen regio te ondernemen; alleereerst de FAI dagen of Open Monumentendagen. Deze keer speelden we bij wijze van spreken een thuiswedstrijd, want ons buurdorpje Maiolati Spontini opende het museum van de bekende componist Spontini. 250 jaar geleden zag hij er het daglicht en zou in Napoleon en zijn vrouw Josephine zijn grote maecenassen vinden. Geen wonder dat hij met een Francaise trouwde Celeste Erard. Zijn laatste levensjaar bracht hij terug in zijn geboortedorp, waar zijn huis tegenwoordig een museum is. Via de gids vernamen we allerlei interessante weetjes over zijn leven, die geinteresseerden op de Marcheblog kunnen lezen.

Na de interessante rondleiding in zijn huis volgde een bezichtiging aan zijn graf in het kerkje tegenover zijn huis. Celeste ligt echter begraven op het beroemde Parijse Père-Lachaise kerkhof en wie weet komt haar lichaam ooit nog hier terecht.

Openmonumentendag: Cingoli.

Het volgende item dat we bezochten bevond zich in Cingoli, ook niet al te ver uit onze buurt. Weinigen weten dat in het gemeentehuis een schilderij hangt van de 16de eeuwse kunstenaar Lorenzo Lotto, namelijk de Madonna del Rosario. Normaal bevindt zich het schilderij in de San Domenico kerk, doch die is nog altijd niet toegankelijk sinds de aardbeving van 2016. In de Palazzo Comunale ( het stadshuis) is tevens het archeologisch museum.
Boven bereikt men via de groene gemeentezaal, ooit het theater, de ruimte waar men het schilderij kan bekijken. 389mx264m, indrukwekkend, een werk warvoor men tijd moet nemen, wat je tijdens openmonumentendagen niet hebt. De rozenkrans met 15 lunetten die telkens een deel uit het leven van Maria vertellen.

Die dag kregen we tevens de gelegenheid om een gedeelte van het Santa Sperandia klooster van binnen te zien, het kerkje en de bibliotheek. In het klooster wonen nog altijd benedictessen nonnen.

8 Maart Vrouwendag

We vergaten 8 maart niet, doordat er verschillende jarigen zijn in onze familie, maar ook Vrouwendag. In Italie vieren de vrouwen dit door met zijn allen uit eten te gaan. Eén van mijn vriendinnen boekte een etentje bij een kleine olijfoliemolen, die maaltijden aanbiedt aan groepen vanaf 15 personen. Het werd een leuke lunch waarbij de tafel prachtg versierd was met veel mimosa, want dat is nu eenmaal hèt symbool voor de Vrouwendag in Italie.
De heren zorgden ook voor een leuke verrassing door hun onverwachtse aanwezigheid, door ons allemaal nog een mooie mimosatak te schenken en een geschenk. Bij mij was het een combi verjaardags/vrouwendagcadeau…een mooie verrassing doch wat het is, vernemen jullie nog in de toekomst.

Wandelen met de podisti:

De wandelingen hernam ik natuurlijk ook:

Daar we nu allebei een e-bike bezitten, besloten we om onze laatste scooter èn de gewone fiets van Erik te verkopen. Dat ging ongelooflijk snel en met dat geld kochten we dan een lithium batterij voor onze mobilhome!

Een bezoek aan Terre Roveresche:

Het noorden van le Marche blijft vaak een blinde vlek bij ons, zodat we op een zondag richting Terre Roveresche reden, ten zuiden van Urbino. 4 gemeentes die 7 jaar geleden samen fusioneerden tot Terre Roveresche. De naam Della Rovere verwijst naar één van de machtigste hertogenfamilie in die buurt.

Barchi en Orciano di Pesaro

Barchi bleek nog een mooi historische kern te bezitten. De volgende deelgemeente Orciano di Pesaro had nog een metershoge schoorsteen, een overblijsfsel van de steenfabriek èn een leuk koord-en baksteenmuseum. We kwamen er rond sluitingstijd, maar de vrijwilligster waarschijnlijk blij om geinteresseerde bezoekers te ontvangen, gaf ons nog een leuke rondleiding; ooit telde dit dorp 40 touwslagers, die als basimateriaal hennep gebruikten. In de jaren 90 verbood men de hennepteelt in Italie. De Franse hennep was te duur, zodat de laatste touwslager in 2002 ermee stopte. Naast de touwen, vooral gebruikt op de boten, zorgde de steenfabriek ook voor de lokale tewerkstelling, de fabriek sloot in 1989 haar deuren, hier maakten men voornamelijk dakpannen en vloertegels.

Na dit bezoek begeleidde ze ons naar buiten naar een hypermodern pleintje in het middeleeuwse centrum. Hier stond ooit het geboortehuis van de gebroeders Pomodoro, beide beeldhouwers, bronsgieters, etsers en scenaristen. Om dit te herdenken ontwierp Gio’ Pomodoro dit plein met het beeld een hamer en sikkel symboliserend. Aan de ene zijde van de ingang van het plein zagen we een kruik of Orcio genoemd (hierdoor ontstond de dorpsnaam Orciano want de kruiken gebruikte men om water te halen van de fonteinen naar de huizen) Aan de andere kant een groot touw.
Het beeld bevatte enkele dichtregels van het bekende gedicht L’infinito van de dichter Leopardi, want inderdaad aan het einde van het plein keek men heel ver uit op het landschap. Een leuk detail: als men op de hamer sloeg met vlakke hand weerklonk een metalen klank, doch als men op de rest van het beeld klopte hoorde men niets.

San Costanzo:

De hongerige magen stillen, bleek geen sinecure, want zondagmiddag en we haden nergens gereserveerd. Uiteindelijk slaagden we bij een klein restaurantje Da Rolando waarbij de uitbater dit al meer dan 50 jaar deed met lokale gerechten. Dat werd natuurlijk smullen !

We reden nog voorbij een reusachtig gehaakt Paasei.

Piagge en de Ipogeo.

en bereikten vervolgens het gehucht Piagge. Vroeger bezaten de meeste huizen in le Marche ondergrondse kelders/ruimtes die allemaal met elkaar verbonden waren. Met de eeuwen stortten vele ruimtes in. Doch in 1997 ontdekte men in één van de huizen van Piagge een prachtige kelder, met allerlei tekeningen. Men kon dit tegenwoordig in de namiddagen van de weekends bezoeken. Het werd een interessante gidsbeurt en bezoek aan een bijzondere plek. Meer info over het bezoek vind je hier.

Hier vernamen we, dat we ietwat verderop het grootste murales konden bezichtigen van Italie en waarschijnlijk van Europa: over de slag bij de Metauro rivier in 207 vCh tussen de Romeinen en Hasdrubal, de broer van Hannibal.

Murales: Slag Bij de Metauro

De 78 jarige kunstenaar Natale Patrizi of artiestennaam Agrà realiseerde het kunstwerk tijdens de pandemie in 2020. Hij bracht het aan op een muur, 100 meter lang en 3 meter hoog, zonder gebruik te maken van kleuren. Eigenlijk bezette hij de muur en realiseerde de omtrekken van de figuren, zoals de strijders, de olifanten met zijn bezetselmateriaal.
Het bevindt zich in het gehucht Cerbara waar de slag ook plaatsvond. Dat wilden we natuurlijk ook nog even bekijken.

Ongelooflijk kunstwerk, waarbij naargelang het seizoen toch enigszings van kleur kan veranderen, soms bloeiende mossen die wat kleur geven.
Een mooie afsluiter van een mooie zondag !

Binnenkort vertonen ze in ons theater in Cupramontana, de film 8 Montagne of de 8 Bergen die de 2 Belgische regisseurs Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch maakten. Eén van de hoofdacteurs Luca Marinelli presenteert het en zal bij ons overnachten. Het schijnt dat het een zeer bekende filmspeler is in Italie…

Tot de volgende keer

Tanti cari saluti

Isabelle en Erik

PS:

-Erik moest zijn Italiaanse identiteitskaart (verblijfskaart) vernieuwen bij de gemeente. Hierbij moet men zijn lengte vermelden. Wanneer men het niet weet, kan men zich langs de muur van het loket plaatsen want daar schreef men met potlood verschillende hoogtes op tot maximaal 1m90. Dat was nog net op Eriks maat.
-Bij ons bezoek aan de ondergrondse ruimte in Piagge dacht men, dat wij op vakantie waren in le Marche, dus begonnen ze ons allemaal op te sommen wat we zeker moesten zien. Ook de andere bezoekers begonnen allerlei highlights aan te bevelen. Totdat wij zeiden, dat we niet op vakantie waren, maar hier al 24 jaar woonden en dat we vele van hun tips al gezien hadden.
–